چند جمله به بهانه‌ی انتخابات اخیر ایالات متّحده:
گویا نفس تنوّع برای مردم جذّاب و حیاتی است، لازم است گاهی این حزب حاکم باشد و گاهی آن حزب؛ گاهی دمکرات، گاهی جمهوری‌خواه!
بسیار ساده‌انگارانه است که صلاح دین و دولت را در تک صدایی و تک حزبی بپنداریم، فضا و فرهنگ معاصر جوامع انسانی، به وضوح گویای آن است که دوران تک‌حزبی برای همیشه سپری شده است.
منکر آفات و خطرات حزب‌سالاری‌های متعصبّانه و دوقطبی‌سازی‌های کاذب نیستیم، امّا چاره‌ای نیست که بپذیریم تضمین بقاء نظام سیاسی کشور و حفظ بالندگی و تندرستی و پشتوانه‌ی مردمی آن، در گرو وجود دو یا چند گرایش سیاسی فعال در صحنه‌ی سیاست و اجتماع است؛ زیرا از یک سو، تمام سلیقه ها، جایی برای خود در درون نظام می‌یابند و از سوی دیگر، گروه‌ها و گرایش‌های سیاسی رقیب، با نقد پیاپی یکدیگر، خواسته یا ناخواسته، طرز فکر و عمکرد همدیگر را تصحیح می‌کنند و ارتقاء می‌بخشند و در نهایت، مانع از نهادینه شدن رکود و فساد در بدنه‌ی حاکمیت می‌گردند.
بنابراین، تو اگر سخت طرفدار جناح خاصّی هستی، باید در کنارش به همین سختی خواهان رقیب قدرتمندی باشی تا آن را جسورانه به نقد کشد و به رقابت اندازد، و الا مطمئن باش، جناحی که امروز بدان دلبسته‌ای، به همین زودی‌ها به گنداب متعفّنی تبدیل خواهد شد که دیگر تو خود نیز تحمّلش را نداری!
سید محمد صادق علم‌الهدی
۲۰ آبان ۹۵